ŚW. ANDRZEJA BOBOLI W POZNANIU
W grudniu 1929 r. z obszaru rozległej parafii Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu wykrojono, wcale nie małą terytorialnie, parafię św. Krzyża. Obejmowała ona swym zasięgiem zarówno rejon, położonego w granicach miasta, Górczyna oraz pozostające poza nim Junikowo. Taka sytuacja z pewnością nie sprzyjała sprawnemu administrowaniu podległym terenem, jak i nie sprzyjała integracji w łonie samej parafii, która musiała oddychać dwoma płucami: górczyńskim i junikowskim. Młoda parafia stała przed problemem wzniesienia świątyni, tymczasowo odprawiając posługę w kaplicy przy ulicy Sielskiej. Nie może zatem dziwić fakt podjęcia inicjatywy, właśnie przez proboszcza Władysława Skórnickiego, by utworzyć Komitet Budowy Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Junikowie. Powstał on 26 kwietnia 1936 r. a więc w szóstym roku istnienia parafii, a ksiądz proboszcz był jego honorowym przewodniczącym. W tym szacownym gronie znaleźli się również: Jan Ciechanowiecki, Franciszek Knach, Franciszek Kaźmierczak, Kazimierz Chrzanowski (zastąpiony w 1937 r. przez Gracjana Bielińskiego) oraz Augustyn Swoboda. Komitet posiadał, zgodnie z obowiązującymi przepisami, Komisję Rewizyjną, której przewodniczył Stefan Winkel.
W 1937 roku od Stefana Muszkiety zakupiono posesję wraz z budynkami gospodarczymi i niewielkim domem. Transakcja została przeprowadzona zgodnie z umową, przewidującą częściową płatność podczas gdy pozostałą sumę należało uregulować w ratach. To na pokrycie tychże spłat, organizowano jeszcze przez wiele lat, zabawy plenerowe. Na zakupionej działce stał duży budynek dawnej gorzelni a następnie owczarni, który stać się miał w przyszłości zalążkiem domu Bożego.
Jeszcze przed utworzeniem parafii do Junikowa skierowano wikariusza parafii św. Krzyża księdza Leonarda Gierczyńskiego, który zamieszkał w domu państwa Kurkowiaków przy ul. Bełchatowskiej. Ksiądz, wykonując czynności organizacyjne, podjął się przygotowań do uruchomienia parafii. W swoim mieszkaniu otworzył biuro. Przy pomocy mieszkańców zaadaptował korytarz szkoły na prowizoryczną kaplicę, w której w dni świąteczne oraz niedziele odprawiał dwie msze. Tak urządzona kaplica stała się pierwszym kościołem junikowian. W ten sposób, pomiędzy 3 października a 24 grudnia 1937 r., Junikowo posiadając wspólnotę, miejsce kultu oraz pasterza, było przygotowane do powołania odrębnej parafii.
W wigilię Bożego Narodzenia 1937 r. Prymas Polski, kardynał August Hlond wydał dekret ustanawiający parafię pod wezwaniem, wówczas błogosławionego, Andrzeja Boboli z dniem 1 stycznia 1938 r. Nowa parafia składała się z Junikowa (wchodzącego dotychczas do parafii św. Krzyża w Poznaniu) oraz z osiedla Plewisk (będącego częścią parafii św. Andrzeja Apostoła w Komornikach). Dokument nakładał na nową wspólnotę obowiązek budowy kościoła oraz, w ciągu pięciu lat, cmentarza.
O ile założenie cmentarza nie było sprawą najpilniejszą, o tyle sprawa posiadania miejsca kultu już taką była. W przystosowanie budynku gospodarczego dla potrzeb wspólnoty zaangażowali się mieszkańcy Junikowa spontanicznie i tak ochoczo, że w niedługim czasie wykonano najważniejsze prace. M.in. otynkowano ściany wewnętrzne i zewnętrzne, postawiono dwa przedsionki z wejściami, wprawiono okna, drzwi, wykonano i zamontowano ambonę, wydzielono prezbiterium (oddzielone od reszty budynku balaskami), wykonano wieżę, a także zakupiono elementy wystroju wewnętrznego i wyposażenia. Można powiedzieć, że dom Boży stał się dziełem wiernych, którzy swoją parafię umocnili uruchomieniem kościoła z prawdziwego zdarzenia, pozostawiając ten prowizoryczny na korytarzu szkoły.
Od pierwszych chwil utworzenia parafii rozwijało się życie religijne. Junikowskie koła organizacji i stowarzyszeń działające przy parafii św. Krzyża stały się organizacjami junikowskimi z już ugruntowaną tradycją i doświadczeniem. Powstawały też całkowicie nowe inicjatywy. Zainicjowały swoją działalność: Koło Żywego Różańca, Stowarzyszenie Pań Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, Koła Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Koło Krucjaty Eucharystycznej, Katolickie Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej i Męskiej. Równolegle Kuria wyznaczyła 12 grudnia jako dzień Nieustającej Adoracji oraz udzieliła zezwolenia na erygowanie i poświęcenie Drogi Krzyżowej, poszerzając tym samym zakres sprawowania ofiary.
Niestety cała praca związana z utworzeniem parafii oraz rozwój duchowy i organizacyjny społeczności stanęły pod olbrzymim znakiem zapytania z chwilą wybuchu wojny. Nieskrępowany rozwój trwał zatem cały 1938 rok i osiem miesięcy roku 1939. Od września tego roku wiele aspektów życia po prostu zamarło. Represje okupanta nie pozwalały na zbyt wiele, a sam budynek kościoła, jakkolwiek tolerowano w nim odprawianie mszy, został w dniu 6 października 1941 r. zamknięty i zamieniony na magazyn sprzętu sanitarnego niemieckiej armii. Okupanci zabrali ze sobą księgi metrykalne. Księdza proboszcza aresztowano i uwięziono w obozie w Dachau, skąd powrócił dopiero po wojnie, choć już nie do swojej parafii. W tym samym obozie znalazł się również założyciel junikowskiej parafii ks. Skórnicki, który został tam zamordowany w 1943 r. Przez blisko trzy i pół roku mieszkańcy Junikowa nie mogli korzystać z własnej świątyni. Sytuacja taka trwała do lutego 1945 r.
Po wyparciu wojsk niemieckich przez wojska radzieckie, jeszcze podczas końcowych walk o cytadelę 20 lutego 1945 r. do Junikowa przybył Misjonarz Świętej Rodziny ks. Feliks Michalski. Do 1948 r. sprawował swoją funkcję jako zakonnik, by w 1948 r. dekretem kardynała Honda sekularyzowany i inkardynowany do diecezji poznańskiej. Zadanie jakie przed nim stanęło nie było łatwe. Musiał odbudować zniszczoną parafię, a w tym rzeczy najważniejsze: ponownie przystosować nieczynny i zdewastowany kościół jak również odbudować „zduszone” życie religijne. Trudność polegała jednak na tym, że przyszło stawić czoło tym problemom w trudnym powojennym czasie oraz w obliczu nowych porządków, jakie usiłowano zaprowadzić w Polsce po wojnie. Przy pomocy parafian ponownie wyremontowano świątynię i jeszcze w lutym 1945 r. odprawiono w niej mszę św. Odradzać się zaczęły organizacje takie jak: Krucjata Eucharystyczna, Stowarzyszenie Żywego Różańca, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej i Męskiej, „Caritas”. Staraniem ks. Michalskiego przy parafii utworzono przedszkole, którym zajmowały się siostry zakonne. W 1948 r. podjęto budowę plebanii. Jak to już wcześniej bywało dzięki ofiarności i zaangażowaniu wiernych budynek stanął już po kilkunastu miesiącach prac. Po niej przyszła kolej na prace modernizacyjne w budynku kościoła. W 1952 r. postawiono nowy granitowy ołtarz. W latach 1967-1969 przeprowadzono modernizację wnętrza, w duchu zmian soborowych. Wówczas ustawiono nowy ołtarz, zlikwidowano ambonę i balaski. W r. 1970 ks. Michalski zainicjował działania w celu wykonania czterech dzwonów, które wraz z posiadanym od 1938 r. zostały poświęcone przez bp. Antoniego Baraniaka 12 czerwca 1971 r. Ks. proboszcz od 1960 r. starał się o pozwolenie na budowę nowego kościoła a jego starania zostały uwieńczone po czternastu latach 10 sierpnia 1974 r. a więc już po przejściu ks. Michalskiego na emeryturę. Pozwolenie na budowę odebrał nowy proboszcz ks. Stefan Schudy, który kierował parafią kilkanaście miesięcy (30 czerwca 1974 -15 listopada 1975) objął probostwo parafii św. Rocha w Poznaniu. Trud rozpoczęcia budowy kościoła podjął następca ks. Schudego, ks. Włodzimierz Koperski. Przy budowie dzisiejszej świątyni licznie pomagali parafianie, wykonując praktycznie wszystkie prace budowlane. Stan surowy kościoła ukończono w 1978 r., a do roku 1981 zbudowano kaplicę wraz z salami katechetycznymi. W dalszych latach podejmowano prace wykończeniowe i wyposażano świątynię. W 1984 r. ks. bp Zdzisław Fortuniak poświęcił obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej, a w 1986 r. poświęcono obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. 16 listopada 1988 r. abp Jerzy Stroba dokonał uroczystej konsekracji kościoła.
Odradzające się życie parafialne w latach powojennych natrafiło na poważne problemy. Dążąca do zagarnięcia wszelkich dziedzin życia nowa komunistyczna władza podjęła otwartą walkę z Kościołem katolickim. Echa tych zmagań nie ominęły naszej parafii. Władze utrudniały zorganizowanie prowadzonego przez siostry zakonne przedszkola, m.in. nakazując jego eksmisję w r. 1946. Reaktywowano je dopiero po kilku latach lecz tym razem prowadził je „Caritas”. Działania władz doprowadziły na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych do zawieszenia: KSM, Krucjaty Eucharystycznej, a „Caritas” wyłączono spod kurateli Kościoła, podporządkowując je Urzędowi do Spraw Wyznań. Do połowy lat siedemdziesiątych jako jedyne pozostało Stowarzyszenie Żywego Różańca. Ponowny rozwój organizacji kościelnych nastąpił dopiero w latach osiemdziesiątych po złagodzeniu kursu antykościelnego przez komunistyczne władze. Prawdziwy rozkwit organizacji nastąpił jednak dopiero w latach dziewięćdziesiątych. Warte odnotowania są również zmiany granic parafii od jej powstania. Utworzoną w 1938 r. jednostkę 6 grudnia 1946 r. bp Walenty Dymek powiększył o część parafii św. Andrzeja Apostoła w Komornikach, o tzw. osiedle Plewiska zwane później osiedlem Kwiatowym. Rejon ten w latach siedemdziesiątych a zwłaszcza osiemdziesiątych był intensywnie zabudowywany. Parafia św. Andrzeja Boboli nabyła w 1975 r. część budynku przy ul Wiosennej4, a ks. bp Marian Przykucki erygował w tym miejscu kaplicę św. Jadwigi Śląskiej, która po trzech latach została przekształcona w ośrodek duszpasterski, a w 1981 r. stała się odrębną parafią.
W końcu lat siedemdziesiątych i w latach osiemdziesiątych zabudowywano obszar parafii św. Andrzeja Boboli pomiędzy ul. Jawornicką a Jugosłowiańską, tworząc na polach junikowskich gospodarzy, duże osiedle im. Mikołaja Kopernika. Zaludnienie osiedla, w krótkim czasie zaczęło być porównywalne z liczbą dotychczasowych mieszkańców parafii, a to rodziło problemy z administrowaniem. Dlatego stosunkowo szybko w rejonie osiedla zbudowano kaplicę a w czerwcu 1984 r. erygowano nową parafię św. Rodziny. Wówczas obszar parafii św. Andrzeja Boboli skurczył się do ulicy Jawornickiej.
Kolejną zmianę granic naszej parafii przeprowadzono 13 sierpnia 2001 r. kiedy to z jej obszaru wykrojono parafię Najświętszej Marii Panny z La Salette. Parafia ta powstała przy kaplicy MSF przy ul. Małoszyńskiej.
Ostatnia zmiana to włączenie do powstałej parafii błog. Jerzego Popiełuszki w Plewiskach, mieszkańców tej miejscowości , którzy dotąd przynależeli do naszej wspólnoty.